Emprik Nedir

kaynağı değiştir]

Ana madde: Thomas Hobbes

Belirli anlamda materyalizmin de Yeni Çağ felsefesi içinde temsilcisi sayılan Hobbes, fiziksel gerçekliği her şeyden üstün tutmuş, her şeyin fizik maddenin hareketinden ileri geldiğini öne sürmüştür. Hobbes asıl olarak ününü siyaset felsefesindeki düşüncelerine borçludur. Bununla birlikte Hobbes'i söz konusu dönem içindeki deneycilik akımı içinde değerlendirmek yerinde olur. Hobbes da deneyci felsefenin kuramsal ve yöntemsel ögelerini sahiplenir. Bilginin kaynağı olarak fiziksel gerçekliğin deneyimini, yani duyu algılarının rolünü öncelikli olarak alır. Hobbes da diğerleri gibi tüm bilginin temelinde duyuların, yani duyu deneyinin olduğunu öne sürer. Bununla birlikte Hobbes empirik filozoflarda görülmeyecek şekilde matematikle, özellikle geometri ile ilgilenmiştir.

George Berkeley[değiştir kaynağı değiştir]

Duyuları ve duyumları bilgi problemi açısından yeniden önemli kılmasıyla etkili olan deneycilik felsefesi, duyum ve deneye aşırı ve buna bağlı olarak da yanlış bir yer vermekle eleştirilir. Özellikle aklı tamamen geri plana itmesi ve hatta tamamen önemsiz kılması, deneyciliğe yönelik yoğun eleştirilerin ortaya çıkmasına yol açar. Zihnin boş bir levha olduğu önermesi, sonradan daha çok yanlışlanabilir bir önerme olarak belirmiştir; zihnin, duyumların etkisiyle hareket eden bir makine/araç olmadığı ya da nesnelliği yansıtmaktan ibaret edilgen bir konum olmadığı psikanaliz, antropoloji gibi bilim alanlarından gelen katkılarla da eleştirilebilir olmuştur. Dil-zihin-gerçeklik ilişkisinde empirik önermelerin geçerli olmadığı, bağımsız bir deney ve gözlem alanı bulunmadığı, her tür gözlem ve deneyin, izlenimlerin belirli bakış açılarına göre üretildiği ileri sürülmüştür. Empirizm eleştirilerinin doruk noktası W. V. Quine'in Deneyciliğin İki Dogması adlı kitabıdır. Quine, burada deneyciliğin temel önkabullerine yönelik eleştirilerini yöneltir. Bir yandan, analitik önermeler ile sentetik önermeler arasında yapılan katı ayrım eleştirilir ve apiriori bilgilerin olduğu öne sürülür. İkinci olaraksa, deneyciliğin öne sürdüğü deneyimin koşullarına yönelik bilginin nereden geldiğine ilişkin eleştiri dile getirilir. Ayrıca gözlem sonuçlarının sentezlenmesini sağlayan tümevarım ilkesinin deneyimle nasıl temellendirileceği sorusu da deneyci felsefecilere yöneltilir.

Ayrıca bakınız[değiştir

Ampirik Gelenek

Normatif teori kurmaya göre daha az meşhur olsa da, tasvirî (betimleyici) veya ampirik (deneyimci) gelenek de siyasî düşüncenin en erken dönemlerine kadar götürülebilir. Onu, Aristoteles'in siyasi düzenleri sınıflandırma çabasında, Machiavelli'nin siyasi hüner konusundaki realist yaklaşımında ve Montesquieu'nun hükümet ve hukuka ilişkin sosyolojik teorisinde görebiliriz. Bu tür eserler, birçok bakımdan bugün karşılaştırmalı devlet sistemleri olarak adlandırılan çalışma alanı için temel oluşturmuş ve bu disipline esaslı bir kurumsal yaklaşım teşkil etmiştir. Özellikle ABD ve İngiltere'de egemen analiz geleneği haline gelmiştir. Siyasi analize ampirik yaklaşımın temel özelliği, siyasi gerçekliğe duygusal olmayan ve tarafsız bir temel oluşturma çabasıdır. Normatif yaklaşım, yargıda bulunması ve öneriler sunması anlamında "emredici" iken bu yaklaşım analiz etme ve açıklama çabası bakımından "tasvirî/betimleyici"dir.

Tasvirî siyasi analiz, felsefi temelini, yüzyıldan itibaren John Locke ve David Hume () gibi teorisyenlerin eserleri aracılığıyla yayılan deneyimcilik (empiricism) doktrininden almıştır. Deneyimcilik doktrini, deneyin (tecrübenin) bilginin tek temeli olduğunu ve dolayısıyla bütün hipotezlerin ve teorilerin bir gözlem süreciyle test edilmesi gerektiğini ileri sürer. yüzyıldan itibaren bu tür fikirler, özellikle Auguste Compte'un () yazılarında somutlaşan entelektüel bir akım olarak pozivitizm şeklinde gelişmiştir. Bu doktrin, sosyal bilimlerin ve felsefî incelemenin bütün türlerinin, kesin biçimde doğal bilimlerin yöntemlerine bağlı olması gerektiğini ileri sürmektedir. Bilim, hakikati ortaya çıkarmanın güvenilir tek yolu olarak görüldüğünde, bir siyaset biliminin geliştirilmesi yönünde baskı da kaçınılmaz olur. ^[1]

1. ↑Heywood, Andrew, Siyaset, çev.: Bekir Berat Özipek, Bahattin Seçilmişoğlu, Atilla Yayla, Hasan Yücel Başdemir, Anakara: Adres Yayınları, Baskı,

nest...

129675 129676 129677 129678 129679