Hz Aişe kimdir ve Hz Aişe kaç yaşında evlendi? İşte Hz Aişe kimdir kaç yaşında evlenmiştir, Hz Aişe annemize atılan iftira hakkında bilgi.
Aişe bint Ebu Bekir; Peygamber Efendimiz Hz Muhammed (sav)e ilk iman eden onun en sadık dostu Hz Ebu Bekirin kızı ve Hz Peygamberin (sav) zevcesidir. Resulullahın Hz Haticeden sonra en çok bağlandığı ikinci hanımıdır. Annesi Ümmü Ruman binti Âmir İbni Uveymirdir. Künyesi Ümmü Abdullah, lakabı Sıddîka, ünvanı Ümm-ül-müminîndir.
Hz Aişe Nübüvvetin dördüncü senesinde (Hicretten dokuz veya on sene önce) Mekkede dünyaya gelmiştir. Hz Aişe Validemiz, son derece zeki, bilgin, akıllı, edep ve haya sahibi, üstün bir kadındı.
Hz Aişe, Peygamber Efendimiz (sav) ile hicretten önce Mekkede nikâhlandı. Hicretten sonra da Medinede düğünleri oldu. Hz. Âişe, zekâsı, anlayışı, güçlü hâfızası, Kuran-ı Kerîmi en iyi şekilde anlamaya çalışması, güzel konuşması gibi özellikleriyle Hz. Peygamberin (sav) yanında özel bir yere sahipti. Hz Peygamber (sav) onunla sohbet etmekten, davetlere onunla birlikte katılmaktan ve onun sorularını cevaplamaktan hoşnutluk duyardı. Hz Peygamber (sav) hastalandığında diğer hanımlarından izin alarak Hz Âişenin odasına geçti. Hz Âişenin odasında vefat etti ve buraya defnedildi. Hz Peygamberin (sav) vefatından sonra Kuranı ve sünneti en iyi bilen sahâbîlerin başında yer alan Hz Âişe, İslâm hukuku ve hadis ilmine katkılarıyla büyük İslâm âlimlerinden kabul edilmektedir. Evini kadın erkek, büyük küçük herkese açarak yıllarca Medinede eğitim ve öğretim faaliyetlerini yürüttü. Hicrî 57 veya 58 senesinde Medinede vefat etti.
Hz Aişe kaç yaşında evlendi
Hz. Peygamberin bu isteği, vahyin başlangıcından on yıl sonradır. Hz. Ayşe vahiy başlangıcından beş altı yıl önce doğmuştur. Dolayısıyla Hz. Ayşenin Peygamberimizle evlendiği yaşın on yedi-on sekiz olduğu ortaya çıkar.
Bu konu, daha detaylı bir şekilde Mevlana Şibli nin “Asr-ı Saadet” kitabında geçer. (İst. 2/ )
Hz. Ayşenin evlendiği zaman yaşının büyük olduğunu, ablası Esmanın biyografisinden kesin olarak anlıyoruz. Eski biyografi kitapları Esmadan bahsederken diyorlar ki: “Esma yüz yaşındayken, Hicretin Yılında vefat etmiştir. Hicret vaktinde yirmi yedi yaşındaydı. Hz. Ayşe ablasından on yaş küçük olduğuna göre, onun da hicrette tam on yedi yaşında olması icap eder. Ayrıca Hz. Ayşe, Hz. Peygamberden önce Cübeyrle nişanlanmıştı. Demek evlenecek çağda bir kızdı.” (Hatemül Enbiya Hz. Muhammed ve Hayatı, Ali Himmet Berki, Osman Keskioğlu, s. )
Hz Aişe ifk olayı (iftira Olayı)
İfk Hadisesi, Hz. Âişe (r.a.) validemize, münafıkların reisi Abdullah b. Übey tarafından yapılan iftira hadisesidir. Hadise şöyle cereyan etmiştir:
Hz. Âişeden (r.a.) öğrendiğimize göre, Resûlullah (a.s.m.) herhangi bir sefere çıkacakları zaman Ezvac-ı Tâhirat arasında kura çeker, kura kime düşerse onu beraberinde götürürdü. Benî Müstalık Gazâsında ise, kura, Hz. Âişe validemize düşmüştü.
Hadisenin bundan sonrasını bizzat Hz. Âişe validemiz şöyle anlatmıştır:
“Resûlullahla beraber sefere çıkmıştım. Bu sefer, hicab ayeti inzâl buyrulduktan sonra idi. Bunun için ben hevdeçin içinde taşınır, konak yerine de yine hevdeç içinde indirilirdim. Bu suretle gittik.
“Resûlullah (a.s.m.) bu gazâsından (Benî Müstalık) dönüyordu. Medineye yaklaştığımızda bir konak yerine indi. Gecenin bir bölümünü orada geçirdi. Sonra göç edilmesini emretti.
“Hareket emri verildiği zaman, ben kalkıp ihtiyacımı gidermek için yalnız başıma ordudan ayrılıp gittim. Kazayı hacet ederek, dönüp bindiğim devenin yanına geldim. Göğsümü yokladığımda, Yemen göz boncuğundan dizilmiş gerdanlığımın kopmuş olduğunu fark ettim (Bu gerdanlığı annesi Ümmü Rûman düğün hediyesi olarak takmıştı). Dönüp gerdanlığımı aramaya koyuldum. Fakat onu aramak beni yoldan alıkoymuştu. Ben öyle zannetmiştim ki sefere iştirak etmiş olanlar bir ay bekleseler dahi, benim devemi, ben hevdeçte bulunmadıkça sevk etmezler. Hâlbuki yolda bana hizmet edenler, gelip hevdecimi yüklemişler, bindiğim deveyi de hareket ettirmişlerdi. Onlar beni hevdeç içinde sanıyorlarmış. Çünkü o zaman kadınlar hafif idi; iri ve ağır vücutlu değillerdi. Yemek de az yerlerdi. Bu sebeple hizmetçiler, hevdeci yüklemek üzere kaldırdıklarında hevdecin ağırlık derecesinin farkına varamayarak yüklemişler. Hem ben, küçük ve zayıf bir kadındım. Deveyi sürüp gitmişler.
“Gerdanlığımı, ordu ayrılıp gittikten sonra buldum. Hemen dönüp ordugâha geldim. Fakat onlardan kimseyi bulamadım. Hepsi çekip gitmiş. Ben de oradan evvelce bulunduğum yere geldim. Çarşafıma bürünüp yanımın üzerine uzandım. Hevdeçte beni bulamayınca, aramak için yanıma gelirler sandım. O sırada gözlerimi uyku bürüdü; uyumuş kalmışım.
“Safvan b. Muattal, ordunun arkasına kalır, halkın mallarını araştırır, bir şey kalmışsa, kaybolmamak için, alıp diğer konak yerine götürürdü.
“Safvan, askerin arkasından yürüyerek, sabaha karşı bulunduğum yere doğru gelmiş. Uyuyan bir insan karaltısı görünce, gelip başucuma dikilmiş ve beni görür görmez tanımış. Çünkü bize hicab ayeti inmeden evvel, onun beni görmüşlüğü vardı.
“Safvan, beni görünce şaşırarak İnnâ lillah ve innâ ileyhi râciûn=Biz Allahın kullarıyız ve muhakkak Ona dönüp varıcıyız dedi.
“Hemen onun sesine uyandım. Çarşafımla yüzümü örtüp büründüm.
“Vallahi, onunla ne bir kelime konuşmuşuzdur, ne de istircadan [“İnnâ lillah ve innâ ileyhi râciûn”dan] başka ondan bir kelime işitmişimdir.
“Bundan sonra Safvan, devesini ıhdırdı. Beni, binsin diye ayağını devesinin ön ayağına bastı. Bin dedi ve kendisi geri çekildi.
“Ben de hemen kalkıp deveye bindim. Kendisi de devenin başını, yularını çekerek askere yetişmek için süratle ilerlemeye başladı.
“Sabaha kadar askerin arkasından yetişemedik.
“Nihayet asker, konak yerine inip yerleştiği sırada idi ki Safvanın, devenin yularını çekerek konak yerine getirdiği görüldü.”
Başmünâfığın Durumu Değerlendirmesi
Safvan b. Muattal, Hz. Âişe validemizi deve üzerinde getirirken, münafıkların başı Abdullah b. Übeyle karşılaşmışlardı. Abdullah b. Übey, “Bu kimdir?” diye sordu.
“Âişedir” dediler.
Kavmi arasında itibarı oldukça sarsılan, bütün nazarları menfi şekilde üstüne toplamış bulunan başmünafık, bu masum hadiseyi diline dolamak istedi. Bu meşum niyetini hemen orada izhar etti:
“Vallahi” dedi. “Ne Âişe o adamdan dolayı kurtulur, ne de o adam Âişeden dolayı kurtulur!”
Daha bir sürü alçakça lâf etti.
Ordugâh, başmünafık Abdullah b. Übey b. Selûlün yaptığı iftirayla çalkalandı.
Hz. Âişe der ki:
“İftiracılar, aleyhimde söyleyeceklerini söylemişler, ordugâh çalkalanmış! Vallahi, benim bunların hiçbirinden haberim yoktu!”
Şenî İftira
Görüldüğü gibi, hadise her türlü şaibeden uzak cereyan etmişti. Hz. Âişe validemiz, mâkul ve meşru bir mâzeret sebebiyle geride kalmış. Bir müddet sonra, ordunun geride kalan veya düşen eşyalarını bulup sahiplerine teslim etmek üzere toplamakla vazifeli gayet saf, temiz kalpli ve sonradan hasur olduğu, yani erkekliği bile bulunmadığı anlaşılan Safvan b. Muattal tarafından görülmüş ve getirilip orduya yetiştirilmiştir.
Kuran-ı Azîmüşşana göre, peygamberler, müminlere öz nefislerinden daha üstündür. Ezvac-ı Tâhirat da, “müminlerin anneleri” hükmündedir. Resûl-i Ekrem Efendimizden sonra bile zevcelerinden herhangi birini nikâhlamak kesinlikle yasaklanmıştır.
Buna binaen, Allaha ve Resûlüne gerçek manada iman etmiş hakikî bir Müslümanın, bu kadar kesin ve açık ayetler karşısında, Hz. Resûlullahın, gerek sağlığında ve gerek Mele-i Alâya yükselişlerinden sonra, zevcelerinden herhangi birisine, değil kötü gözle bakması, hatta böyle bir kötülüğü kalbinden geçirmesi bile tasavvur edilemez.
Allah ve Resûlüne gerçek manada iman etmiş ve onların emir ve yasaklarına riayet eden gerçek bir mümin ve Müslümanın, canından çok sevdiği Peygamberinin zevcesini, örtüsüne bürünmüş ve yapayalnız uykuya dalmış halde görünce, onu hürmet ve saygı içinde deveye bindirip, orduya süratle yetiştirmesi kadar tabii ve zarurî ne olabilirdi?
İşte, gerçek manada bir mümin ve Müslüman olan, hatta erkeklik özelliğinden bile mahrum bulunan Safvan b. Muattal da, dininin gereği olan bu vazifeyi yapmıştır.
Ne var ki kalplerinde hastalık bulunan, dilleriyle “İman etti” deyip, kalben iman etmemiş bulunan ve işleri güçleri müminleri birbirine düşürmek olan münafıklar, hususan Abdullah b. Übey b. Selûl, bunu bir ganimet bilmiş ve diline dolayarak Hz. Âişe validemize şenîce iftirada bulunmuştur. Maksadı, üzerine toplanan nazarları dağıtmak, Resûl-i Kibriya Efendimizin nâzik ruhunu rencide etmek ve Müslümanları birbirine düşürmek, onların birbirine karşı olan itimatlarını sarsmaktı.
Hz. Âişenin, Söylenenlerden Uzun Müddet Habersiz Oluşu
Münafıkların reisi Abdullah b. Übeyin başlattığı, Hasan b. Sâbit, Mistah b. Üsâse, Hamne binti Cahş ve halktan bazı saf Müslümanların, münafıkların tuzağına düşerek etrafa yaydıkları iftira hadisesinden, Hz. Âişenin uzun bir müddet haberi olmamıştı. Bu hususu Hz. Âişe (r.a.) şöyle anlatır:
“Medineye gelince, ben, çok geçmeden ağır bir hastalığa (humma) tutuldum. Bir ay çektim. Meğer bu esnada halk arasında Ashab-ı İfkin iftiraları dolaşıyormuş! Ben ise olanlardan bütünüyle habersizdim. Aleyhimde iftiraları Resûlullahla annem ve babam da duymuşlar, fakat bana hiçbir şeyden bahsetmiyorlardı.
“Yalnız, hastalığımda beni şüphelendiren bir husus vardı: Nebiden (a.s.m.) daha önce hastalığım zamanında görmüş olduğum lütuf ve şefkati bu hastalığım esnasında görmüyordum. Ve adımı bile zikretmeden Hastanız nasıl? diyor ve bununla iktifa ediyordu. Benim, iftiracıların uydurduklarından hiç haberim yoktu.”
Söylenenleri Hz. Resûlullah, Hz. Ebû Bekir ve Hz. Âişenin anneleri duymuş olmasına rağmen, Hz. Âişeye bir şeyden bahsetmiyorlardı. Ancak yukarıda zikrettiğimiz şekilde, Hz. Resûlullahın kendisine karşı tavrından Hz. Âişe endişe duyuyor ve üzülüyordu. Fakat bunun sebebinden haberi yoktu.
Hz. Âişe, İftirayı Nasıl ve Kimden Öğrendi?
Hz. Âişe, iftirayı kimden ve nasıl öğrendiğini de şöyle anlatır: “Aradan yirmi küsur kadar gece geçmişti. Hastalığımı atlatmış, nekâhet devresine girmiştim.
“Bizler, o zaman Arap olmayanların evleri yanında edindikleri şu helâları, kokusundan tiksindiğimiz için, evlerimizin yanında bulundurmaz, Medinenin kırlarına çıkardık. Kadınlar, her gece oraya, ihtiyaçlarını gidermek için çıkarlardı.
“Ben, yine bir gece Mistah b. Üsâsenin annesiyle, hacet giderme yerimiz olan Menası tarafına çıkmıştım. Mıstahın annesi, çarşafına takılarak düşünce, Mıstah yüzünün üzerine düşsün, kahrolsun! diyerek oğluna beddua etti.
“Ben, Ey ana! Ne diye oğluna beddua ediyorsun? dedim. Sustu, cevap vermedi.
“İkinci kere ayağı dolaşıp düştü. Yine Mıstah yüzünün üzerine düşsün, kahrolsun! dedi.
“Ben, Ey ana! Ne diye oğluna beddua ediyorsun? dedim.
“Yine susup cevap vermedi.
“Üçüncü kere düştü. Yine Mıstah yüzünün üzerine düşsün! diye beddua etti.
“Ben yine Ey ana! Ne diye oğluna beddua ediyorsun? Bedir Savaşında bulunmuş bir zâta hiç sövülür, beddua edilir mi? dedim.
“O, Vallahi, ben, ona, senin aleyhinde söylediklerinden dolayı beddua ediyorum! dedi.
“O, neler söylemiş? diye sordum.
“Bunun üzerine, Mıstahın annesi, iftiracıların söylediklerini bana teker teker anlattı. Hastalığım tekrar geri geldi. Vallahi, üzümtümden hacetimi gidermeye bile güç yetiremedim ve döndüm. O kadar ağladım ki ağlamaktan ciğerlerim kopacak, parçalanacak sandım.”
Hz. Âişe, Annesinin Evinde
Hastalığında, Hz. Âişeye annesi Ümmü Rûman bakıyordu. Bir gün yine Resûlullah, selam verip yanına girdi. Hz. Âişenin ismini zikretmeden, “Hastanız nasıldır?” diye sordu. Başka da hiçbir şey konuşmadı.
Hz. Âişe der ki:
“(Bunun üzerine) Artık kendimi tutamadım. Yâ Resûlallah! Şimdiye kadar görmediğim eziyeti görüyor ve çekiyorum. Bana müsaade etsen de annemin evine gitsem. Hastalığıma orada bakılsa olmaz mı? dedim.
“Resûlullah, Gitmende bir mahzur yok dedi.
“Ben, ebeveynimin yanına gidip, aleyhimde haberin iç yüzünü anlamak istiyordum.
“Resûlullah, yanıma bir hizmetçi katıp, beni babamın evine gönderdi.
“Annem, Kızcağızım, sen niçin geldin? diye sordu.
“Anneciğim! dedim, Halk, benim aleyhimde neler söyleyip duruyormuş da, siz bana hiçbir şey sızdırmadınız!
“Annem, Kızcağızım, dedi. Sen kendini hiç üzme, sıhhatini düşün. Vallahi, bir kadın senin gibi güzel ve kocasının yanında sevgili olsun ve onun birçok ortağı bulunsun da onu kıskanmasınlar ve onun aleyhinde birtakım lâflar çıkarmasınlar; bu pek nâdirdir!
“Babamın bundan haberi var mı? dedim.
“Evet dedi.
“Resûlullahın da haberi var mı? diye sordum.
“Evet dedi.
“Kendimi tutamadım, ağladım.
“Babam, damda Kuran okuyordu. Sesimi duyunca, indi. Anneme, Nedir bu hali? diye sordu.
“Annem, Aleyhindeki dedikodulardan haberi olmuş dedi.
“Babamın da gözleri yaşla doldu.
“O gece, sabaha kadar hep ağlayıp durdum.”
Peygamberimizin Ashabıyla İstişâresi
Resûl-i Ekrem Efendimiz, Hz. Âişe aleyhinde yapılan iftiranın etrafta konuşulduğu günlerde vakitlerinin çoğunu evinde geçiriyor, dışarıya pek çıkmıyordu.
Konuyla ilgili vahyin gelmesi gecikince, ashabıyla konuştu, onların fikirlerini aldı.
Hz. Ömerin Görüşü
Hz. Ömer, “Yâ Resûlallah! Hâşâ, bu, büyük bir bühtan ve iftiradır. Katî biliyorum ki bu, münafıkların yalanıdır. Allah Teâlâ, bedeninize sinek kondurmaktan sizi koruyor. Bedenini böyle pisliklere konan sineklerden bile muhafaza eden, onları bedenine yaklaştırmayan Allah, nasıl olur da aileni, böyle kötülüklere bulaşmaktan korumaz?” diye fikrini beyan etti.
Hz. Osmanın Kanaati
Hz. Osman ise, görüşünü şöyle açıkladı: “Yâ Resûlallah! Allah, üzerine insan ayağı basmasın yahut yeryüzündeki pislikler üzerine düşmesin diye gölgenizi yere düşürmekten korumaktadır. Böyle gölgenizi bile hiç kimseye çiğnetmezken, nasıl olur da sizin ailenizin namusunu herhangi bir kimsenin kirletmesine meydan ve imkân verir?”
Hz. Alinin Görüşü
Hz. Ali ise, “Yâ Resûlallah!” dedi. “Bir gün bize namaz kıldırıyordun. Namaz içinde iken, ayakkabılarını çıkarmıştınız. Size uyarak biz de çıkarmıştık. Namazı bitirince, ayakkabılarımızı çıkarmanın sebebini bize sormuştun. Biz de sana uymuş olmak için çıkardığımızı söylemiştik. Bunun üzerine siz, Temiz olmadıkları için onları çıkarmamı bana Cebrail emretti demiştiniz. Böyle, ayakkabılarınıza bulaşan bir pislik, size bildirildiği ve onları pislik bulaşığından dolayı çıkarmanız size emredildiği halde, ailenize, namus kirletecek kötülüklerden bir şey bulaşsın da, onu çıkarmanız için size emredilmesin, olur mu hiç?” diye fikrini açıkladı.
Hz. Âişenin Hizmetçisinin Görüşü
Resûl-i Ekrem Efendimiz, bu arada, Hz. Âişe validemizin hizmetçisi Berirenin de görüşünü sordu.
Berire, “Yâ Resûlallah!” dedi. “Seni hak peygamber olarak gönderen Allaha yemin ederim ki ben onun hakkında hayırdan başka bir şey bilmiyorum. Onun hakkında kusur olarak sadece şunu söyleyebilirim: Kendisi çok genç bir kadındı. Ev halkının hamurunu yoğururken uyuya kalırdı da, evde beslenilen koyun gelir, hamurunu yerdi.”
Hz. Zeynebin Görüşü
Hz. Zeyneb (funduszeue.info), Peygamberimizin zevceleri arasında güzelliği ve Efendimiz yanındaki mevkii ile kendisini Hz. Âişe validemizle eşit görür ve onunla daima rekabet halinde bulunurdu. Buna rağmen Hz. Âişe hakkında bu hususta en küçük bir kötü zanna kapılmamıştı. Resûlullah, bu hususta onun görüşünü de sorunca, şu cevabı verdi:
“Yâ Resûlallah! Ben, işitmediğimi İşittim demekten kulağımı, görmediğimi Gördüm demekten gözümü korurum. Vallahi, ben onun hakkında hayırdan başka hiçbir şey bilmiyorum.”
Peygamberimizin Hitabesi
Aslında Resûl-i Ekrem Efendimiz, zevcesi Hz. Âişenin böyle bir isnattan uzak olduğunu çok iyi biliyordu; ancak böylesine haince ve sinsice plânlı bir iftiranın halk arasında yayılması, kendisini son derece üzmüştü. Bu, Hz. Âişeye karşı ister istemez tavrını değiştirmesine sebep olmuştu. Nitekim mescitte irad ettiği hutbede bunu açıkça ifade ediyordu:
“Ey Müslümanlar cemaati! Ailem aleyhindeki iftirasıyla beni üzüntüye düşüren bir şahsa karşı bana kim yardım eder? Hâlbuki, vallahi ben, ailem hakkında hayırdan başka bir şey bilmiyorum. Onlar (iftiracılar), öyle bir adamın ismini de ileri sürdüler ki ben onun hakkında da hayırdan başka bir şey bilmiyorum.”
Peygamberimizin, Hz. Âişeyle Konuşması
Hz. Âişeye iftira edilişin üzerinden bir ay gibi uzun bir müddet geçmiş olmasına rağmen, Resûlullaha (a.s.m.) bu hususta herhangi bir vahiy inmedi.
Mescitte ashabına irad ettiği hitabesinden birkaç gün sonra, Hz. Ebû Bekirin evine vardı. Selam verdikten sonra, Hz. Âişenin yanına oturdu ve “Ey Âişe! Hakkında bana şöyle şöyle sözler erişti. Eğer sen bu isnatlardan uzak isen, yakında Allah, seni onlardan berî ve uzak olduğunu açıklar. Yok, eğer böyle bir günaha yaklaştınsa, Allahtan af dile ve Ona tevbe et! Çünkü kul, günahını itiraf ve sonra da tevbe edince, Allah da ona afv ile muamele buyurur.”
Hz. Âişe, o andaki durumunu da şöyle anlatır:
“Resûlullah (a.s.m.) sözlerini bitirince, gözümün yaşı kesildi. Öyle ki gözyaşından bir tek damla bulamıyordum.
“Hemen babama dönüp, Resûlullaha bu hususta benden taraf cevap ver dedim.
“Babam, Vallahi kızım! Resûlullaha (a.s.m.) ne diyeceğimi bilemiyorum! dedi.
“Sonra anneme döndüm. Resûlullaha (a.s.m.) bu hususta benim tarafımdan sen cevap ver dedim.
“O da, Vallahi, ben de Resûlullaha ne diyeceğimi bilmiyorum! dedi.”
Hz. Âişenin Cevabı
Baba ve annesi Resûlullaha herhangi bir cevapta bulunmayınca, Hz. Âişe bizzat konuşmak mecburiyetinde kaldı. Şehâdet getirip, Cenab-ı Hakka hamd ve senâda bulunduktan sonra, “Vallahi” dedi. “Ben anladım ki siz halkın yaptığı dedikoduyu işitmişsiniz. Hatta onlara inanmış gibisiniz! Şimdi, ben size o kötülükten uzağım, desem —ki Allah biliyor, uzağımdır— beni doğrulamazsınız! Faraza, ben, kötü bir iş yaptım (!) desem, —ki Allah biliyor, ben böyle bir şeyden uzağım siz, beni hemen tasdik edersiniz! Vallahi, ben kendim için de, sizin için de Yakubun (a.s.) oğullarıyla olan misâlinden başka getirecek misâl bulamıyorum. Nitekim o zaman o, Artık bana düşen, güzel bir sabırdır. Sizin şu anlatışınıza karşı yardımına sığınılacak, ancak Allahtır demişti.”
Peygamberimize Vahyin Gelişi
Henüz Resûl-i Kibriya Efendimiz yerinden kalkmamıştı. Ev halkından da hiç kimse dışarı çıkmamıştı. Peygamber Efendimize hemen orada vahiy geldi. Hz. Âişe o ânı da şöyle anlatır:
“Resûlullahı, vahyin ağırlığı ve şiddetinden terlemek gibi vahiy alâmetleri bürüdü. Nitekim vahiy sırasında, kış günleri bile kendisinden inci tanesi gibi ter dökülürdü. Resûlullahın (a.s.m.) üzerine elbisesi örtüldü, başının altına da derinden bir yastık konuldu. Vallahi, ben ne korktum, ne de aldırış ettim. Çünkü o fenalıktan uzak olduğumu ve Allah Teâlânın bana zulmetmeyeceğini biliyordum. Annemle babamın ise, halkın ağzında dolaşan dedikodular, Allah tarafından doğrulanacak diye korkularından ödleri kopuyor, cansız düşüvereceklerini sanıyordum.”
Vahiy hali Resûl-i Kibriya Efendimizin üzerinden kalkınca, sevincinden gülüyordu. Hz. Âişeye, “Müjde ey Âişe! Yüce Allah, seni, kesin olarak tebrie etti, yapılan iftiradan berî ve uzak kıldı.” dedi.
Hz. Ebû Bekir de son derece sevindi. Yerinden kalkıp, kızı Hz. Âişenin başını öptü.
İnen Ayetler
Cenab-ı Hak, konuyla ilgili olarak Resûlüne indirdiği ayet-i kerimelerde şöyle buyurdu:
“O uydurma haberi getirenler içinizden (mahdut) bir zümredir.
“Onu siz kendiniz için bir kötülük sanmayın. Bilâkis, sizin için bir hayırdır. Onlardan herkese kazandığı günah (nisbetinde ceza) vardır. Onlardan günahın büyüğünü yüklenen o adama da pek büyük bir azap vardır.
“Onu (iftirayı) işittiğiniz vakit, erkek müminlerle kadın müminler, kendi vicdanları (önünde) iyi bir zanda bulunup da, Bu, apaçık bir iftiradır demeleri (lâzım) değil miydi?
“Buna karşı dört şahit getirmeli değil miydiler? Mademki bu şahitleri getiremediler; o halde onlar, Allah katında yalancıların ta kendileridir!
“Eğer dünyada ve ahirette Allahın ihsan ve rahmeti üzerinizde olmasaydı, o daldığınız dedikodu sebebiyle size muhakkak büyük bir azap çarpardı.
“O zaman siz, o (iftirayı) dillerinizle (birbirinize) yetiştiriyordunuz; hakkında hiçbir bilginiz olmayan şeyi, ağızlarınızla söylüyor ve bunu kolay (günah olmayan şey) sanıyordunuz. Hâlbuki, o(nun günahı) Allah katında büyüktür.
“Onu (iftirayı) duyduğunuz zaman, Bunu söylemek bize yakışmaz. Hâşâ! Bu büyük bir iftiradır demeniz (lâzım) değil miydi?
“Eğer siz gerçekten iman eden kimselerseniz, böyle bir şeye ebedîyyen bir daha dönmenizi Allah size yasaklıyor!
“Allah, size ayetlerini açık açık bildiriyor. Allah her şeyi hakkıyla bilendir; tam bir hüküm ve hikmet sahibidir.
“Müminler içinde, kötü sözlerin yayılıp duyulmasını arzu edenler yok mu? Dünyada da, ahirette de onlar için acıklı bir azap vardır! Onları (kötülüğü yaymak isteyenleri) Allah bilir, siz bilmezsiniz.
“Ya üzerinizde Allahın fazl ve rahmeti olmasaydı, ya hakikat Allah çok esirgeyici, çok merhametli olmasaydı, haliniz nice olurdu?”
Böylece, Cenab-ı Hak, vahiyle Hz. Âişe hakkında söylenenlerin bir iftiradan ibaret olduğunu haber vererek hem Resûlünün temiz ruhunu ve pâk vicdanını üzüntüden kurtardı, hem Hz. Ebû Bekirin şahsiyetinin küçük düşürülmesine müsaade etmedi, hem de Müslümanlar arasında zuhur eden fitne ve fesadın büyümesine fırsat vermedi.
En Üstün Beraat
Bir gün, Hz. Abdullah b. Abbastan, Hz. Âişeyle (funduszeue.info) ilgili ayetlerin tefsiri sorulmuştu. Şu izahta bulunmuşlardı:
“Yüce Allah, dördü dört şeyle beraat ettirmiş, yapılan iftiralardan onları temize çıkarmıştır:
“1) Hz. Yusufu, Züleyhanın kendi ehlinden getirilen bir şahidin diliyle beraat ettirmiştir.
“2) Hz. Mûsayı, Yahudilerin dedikodularından, elbisesini alıp getiren taşla beraat ettirmiştir.
“3) Hz. Meryemi, kucağındaki oğlunu dile getirip, Ben Allahın kuluyum diye söyletmek suretiyle temize çıkarmıştır.
“4) Hz. Âişeyi ise, Yüce Allah, kıyamete kadar bâkî kalacak olan icazkâr kitabı Kurandaki o azametli ayetlerle beraat ettirmiştir; ki bu derece belâğatlı temize çıkarmanın benzeri görülmemiştir. Bakınız da, bununla diğer beraat ettirmeler arasındaki büyük ve üstün farkı görünüz.
“Yüce Allah, bunu ancak Resûlünün mertebesinin yüceliğini ortaya koymak için yapmıştır.”
İftiracıların Cezaya Çarptırılmaları
Resûl-i Ekrem Efendimiz, konuyla ilgili vahiy geldikten sonra çıkıp halka bir hutbe irad etti, sonra da gelen Kuran ayetlerini onlara okudu.
Bilâhare, yapılan iftirayı dilleriyle yaymakta en çok ileri giden Mistah b. Üsâse, Hassan b. Sâbit ile Hamne binti Cahşa had vurulmasını emretti. İftiracılara had olarak seksener kamçı vuruldu.
Babası Ebu Bekir, es-Sıddîk lakabıyla tanındığı için kendisine Aişe es-Sıddîka (es-Sâdıka) binti’s-Sıddîk denilmiştir. Annesi, Kinâne kabilesinden Ümmü Rûmân bint Âmir'dir.[7]
İslam peygamberi Muhammed ile soyları baba tarafından yedinci-sekizinci kuşakta, anne tarafından soyları ise on bir-on ikinci kuşakta birleşmektedir.[8] Aişe'ye Muhammed tarafından "Ümmü Abdullah" künyesi verilmiştir.[9][10][11]
çamaşır makinesi ses çıkarması topuz modelleri kapalı huawei hoparlör cızırtı hususi otomobil fiat doblo kurbağalıdere parkı ecele sitem melih gokcek jelibon 9 sınıf 2 dönem 2 yazılı almanca 150 rakı fiyatı 2020 parkour 2d en iyi uçlu kalem markası hangisi doğduğun gün ayın görüntüsü hey ram vasundhara das istanbul anadolu 20 icra dairesi iletişim silifke anamur otobüs grinin 50 tonu türkçe altyazılı bir peri masalı 6. bölüm izle sarayönü imsakiye hamile birinin ruyada bebek emzirdigini gormek eşkiya dünyaya hükümdar olmaz 29 bölüm atv emirgan sahili bordo bereli vs sat akbulut inşaat pendik satılık daire atlas park avm mağazalar bursa erenler hava durumu galleria avm kuaför bandırma edirne arası kaç km prof dr ali akyüz kimdir venom zehirli öfke türkçe dublaj izle 2018 indir a101 cafex kahve beyazlatıcı rize 3 asliye hukuk mahkemesi münazara hakkında bilgi 120 milyon doz diyanet mahrem açıklaması honda cr v modifiye aksesuarları ören örtur evleri iyi akşamlar elle abiye ayakkabı ekmek paparası nasıl yapılır tekirdağ çerkezköy 3 zırhlı tugay dört elle sarılmak anlamı sarayhan çiftehan otel bolu ocakbaşı iletişim kumaş ne ile yapışır başak kar maydonoz destesiyem mp3 indir eklips 3 in 1 fırça seti prof cüneyt özek istanbul kütahya yol güzergahı aski memnu soundtrack selçuk psikoloji taban puanları senfonilerle ilahiler adana mut otobüs gülben ergen hürrem rüyada sakız görmek diyanet pupui petek dinçöz mat ruj tenvin harfleri istanbul kocaeli haritası kolay starbucks kurabiyesi 10 sınıf polinom test pdf arçelik tezgah üstü su arıtma cihazı fiyatları şafi mezhebi cuma namazı nasıl kılınır ruhsal bozukluk için dua pvc iç kapı fiyatları işcep kartsız para çekme vga scart çevirici duyarsızlık sözleri samsung whatsapp konuşarak yazma palio şanzıman arızası