Önce Yoldaş Sonra Yol Arapça

Şükür dolu kalbim ile niyet ettim yazmaya, gayet yoğun gayet yorucu birkaç günün ardından. Paylaşmak istediğim ise bu birkaç gün içerisinde beni düşündüren ve iyi hissettiren bir mesele.

Sözlük anlamına gönlümden, hayatımdan, tecrübelerimden bir şeyler ekleyerek anlatacağım benim için Refîk’in ne demek olduğunu.

Refîk; çıkarsız sevilen, şüphe edilmeyendir. Annenin sıcacık eli, babanın gözleridir. Dosttur.

Dost; annedir, babadır, kardeştir ya da kan bağının olmadığı bir başka kimsedir belki çocuğun belki de eşindir.

Hayatın akışına en güzel şeyleri katandır, dost. Sığınabildiğin limandır ve aynı zamanda yoldaşındır, dost.

Ne güzel söylemiş eskiler: “Evvel refîk bade&#;l-tarîk. (Önce yoldaş, sonra yol.)” Refîk’imizi bulduktan sonra tüm yollar berraklaşır, sağlam basarız adımlarımızı. Yalnızlığın Allah’a ait oluşunda anlarız dosta, yoldaşa duyduğumuz ihtiyacı. Biri olsun isteriz yanımızda. Kocaman dünyada yalnız olma hissi telaşlandırabilir bizi, içinde bulunduğumuz anı paylaştıkça var hissederiz. Bir başarımız annemiz, arkadaşımız, kardeşimiz sevindiğinde önem kazanır bizde; bir üzüntümüzü babanın merhametli bakışları def eder yahut dostun sözleri su olur da serpilir yüreğimize. Bir işe girişirken ya da bir yola çıkarken önemlidir yanımızdaki tam da bu sebepten. Hayat, içinde barındırdığımız güzel yüreklerle girer yola. Gözümüzü açtığımız vakit dünyaya iki yol arkadaşı karşılar bizi, böylece çıkarız hayat yolculuğumuza. Anne elini tutarak arşınlanır yollar, uçarız babanın güvenli kollarında.

Günlerden biri diğerini ardında bıraktıkça yeni yol arkadaşları eklenir yolculuğumuza. Zamanda bırakılan ayak izleri ikiye, dörde katlanır. Zaman paylaşılır dostla, paylaştıkça da çoğalır, kıymetlenir. Hayat yolunda neler alırız dost’tan ve neler veririz dost’a. Yapmaya niyetli olmadığımız bir işi “Arkadaşlık pekey demekle kaimdir. / Mehmed Zahid Kotku (Rh.a)” diyerek sırf dost için yaparız kimi zaman. Bir şey verirken dost’a çok şey katarız kendimize.

Gün ışığıdır dost; aydınlatır yolu, çekip kurtarır bizi derin karanlıklardan.

Velhasıl kelam; önemlidir dost. Yoldaştır hayata. İhtiyaç duyulandır ve hiç bırakmayandır.

Elbet bazı zamanlar; bir insan, bir kelam yahut bir başka şey olmayabilir yanımızda ama yalnız değilizdir hiçbir zaman çünkü cismi olan değildir Dost.

Kalbi kuşatandır, O.

El açtırıp diz çöktüren ve asla yolda bırakmayacak olandır, O.

Şüphesiz en iyi yoldaştır, O.

Ağustos

Profesör olmasına, üniversitelerde ders vermesine, kitaplar yayınlamasına rağmen hep bir eksik olarak gördüm.

Yaptığı konuşmalarda, bağıra çağıra attığı nutuklarda benim de anlayamadığım ya da anlamakta güçlük çektiğim kelimeler kullanmasını  her zaman yadırgadım.

Halbuki duru bir Türkçe ile Orta Asya’dan Balkanlara, oradan da Çin Seddi’ne (ve Kıbrıs’a) hepimiz  pek iyi anlaşabiliyoruz.

Veya birbirimize derdimizi anlatabiliyoruz.

O öyle konuştukça aklıma ’li yıllarda üniversitede yaptığımız tartışmalar geldi de çok rahatsız oldum.

Sözde Atatürkçülük adına darbe yapan generallerin dönemiydi ama üniversitelerde eski lisan meraklısı dincilerin hızla yayıldığı zamanlardı.

Atatürk’ün dil devrimini yani Osmanlıca’dan Türkçe’ye geçişini  korkunç bir hata olarak görürlerdi.

Niye?

Bir halifenin yönettiği Müslüman Osmanlı İmparatorluğu ile tüm bağlantılarımızı kopardığı için.

O zamanlar yüksek sesle dile getirmezlerdi ama aslında özlemini çektikleri yeniden bir hilafetti ve şerri hükümlerin uygulandığı Osmanlı idi.

Farsça veya Arapça konuşmakta ısrar edenleri hep bu gözle değerlendiririm.

Profesördü, bilim insanıydı ama konuşmalarında hep Allah’a vurgu yapıp günlük işleri anlatırken bile kendine göre Allah’ın kurallarını referans gösterirdi.

Bir defasında üşenmedim oturup saydım, 45 dakikalık konuşmasında tam 27 kez Allah deyivermişti.

Anlattığı da yerel yönetimlerde yani belediyelerde yapacakları reformlardı.

“Artık aday olmayacağım” diyerek istifa etmiş oldu.

18 gün sonra yapılacak kurultayda artık ne parti başkanıdır ne de başbakan.

Dün öğlen yaptığı veda  konuşmasında aslında sivil ve demokratik bir cumhuriyetin başbakanı olarak başına gelenlerle ilgili kamuoyuna şeffaf bilgiler vereceğine, yine Allah’a sardı, beş-on kez dini argümanlar kullandı ve herkese sözlük karıştıracak deyimi kullandı.

“Önce refik sonra tarik…”

Arapça bir deyim.

Türkçesi şudur: “Önce yoldaş gelir sonra yol…”

Yoldaş yoksa yol da yoktur.

Niye bunu söyledi?

Parti yetkili kurullarında yetkilerinin sınırlandırılması için parti organlarında imza toplanmış. Cumhurbaşkanını telefonda aramış ve “sizin adınıza imza topluyorlar” demiş. Cumhurbaşkanı da “ben onların lideriyim” yanıtı vermiş. Yani kendisine karşı başlatılan isyandan haberi olduğunu ve buna izin verdiğini anlatmış. O da “siz benim de liderimsiniz” gibi ezik bir karşılık vermiş. Cumhurbaşkanı da “maden öyleyse gereğini yapınız” demiş.

Açık ve net bir şekilde “istifa et ve git” demiş.

O da gitti kuzu kuzu istifa etti.

“Kimse aramıza fitne sokmasın Cumhurbaşkanı ile kardeşlik hukukumuz vardır” gibi demokratik kuralarla uygun olmayan bir cümle de kurdu.

Bil cümlesi de kendine alkış tuttu; “ne olgun adam kimseye zarar vermeden çekip gidiyor” diye.

Tüm bunları izledikten sonra “Türkiye’nin durumu ne kadar da hazindir” dedim kendi kendime.

***

Önce yoldaş sonra yol.

Rahat zamanda İslam davasıdır güttükleri.

Sıkıya girince dava geri düşer dava arkadaşları öne çıkar.

Bu sitem baştakinedir.

Ve arkasından imza toplayanlara.

Fakat baştaki gözünü kararttı.

“İlla ki başkanlık rejimi” diye tutturdu.

Bunun için kendi “yoldaşlarını” bile harcamaya başladı.

Daha önce “seni başkan yaptırmayacağız” diyen HDP’yi harcamaya çalıştı şimdi Türkiye’nin doğusu kan gölüdür.

Türkiye, demokrat değil, muhafazakar İslamcıların peşisıra sürükleniyor.

Bu sürüklenme nerede durur bilemem.

Ama hiç kimsenin hayrına olmayacak.

Orta Asya’dan Balkanlara, oradan Çin Seddi’ne kadar. (Ve tabi ki bize)

Size kötü haberim şudur;

Hiç birimizi iyi günler beklemiyor…