Selma Hünel Böyle Bir Kara Sevda

Her gün ölmeyi dileyerek uyuyor, ölmeyi dileyerek uyanıyorum. Bu şekilde nasıl yaşama tutunabilirim ki? İçimde bir şeyler parçalanıyor. Organlarım parçalanıyor, kan dolaşımımı tıkıyor. Ciğerlerim çökmek üzere, oksijen alamıyorum. Boğuluyorum. Neler hissettiğini şimdi çok daha iyi anlıyorum. Ne yüzle sana kızacağım ki?Eskiden sensiz olduğumda , hayatı senden çok sevdiğimden ölmek istemezdim. Mutlu olur, ağlasam da yine de kalkar eğlenir, gezerdim. Şimdiyse sana olan umudum beni hayatta tutan tek şey. Nefes bile alamıyorum. Ölmek çok kolay artık. Vaz geçmek yaşamaktan. Zaten tutunmaya çalışmak da ayrı yorucu bu hayata. Hiçbir şey beni gerçek anlamda mutlu etmiyor, edemez de. Kaç kere son vermeyi düşündüm, kaç kere dua ettim bunun için bir bilsen. Şu hayatım son bulsun diye. Seni ve kardeşimi bir kere görmeden ölmeyeceğim dedim. Bu beni biraz hayatta tutuyor, biraz da kendime olan öfkem. Çektirdiklerini çek diyorum. Yaşattıklarını yaşa. Her yaşayışında tekrar tekrar öl diyorum. Yine de ayağa kalkmak lazım. Madem bir umudum var, seni beklemek var. Sana layık olmak zaruri olmalı bu yolda. En azından bunu başarabilirim? Ne dersin be sevdiğim? Yine de ne yaşanırsa yaşansın, ne olursa olsun. Ben sizi çok sevdim. Seviyorum. Bu isteğim çok bencilce biliyorum, ama beni hiç unutmayın olur mu? Ben sizi unutmayacağım.