Bir Anne Çocuğunu Neden Sevmez

Bazı çocukların, özellikle de sempati duyduğumuz çocukların sevgilerini kazanmak, bize değer vermelerini ve arkadaş olmalarını sağlamak isteriz. Bunu sağlamak için de yerli yersiz oyuncaklar alarak, yapmacık sevgi gösterileri ve abartılı sözler kullanmak değil, bizi samimi duygularla sevmelerini hissetmek isteriz. Ancak o zaman bu ilişkinin daha köklü, nitelikli ve uzun süreli olacağını biliriz.

Bazen de; “ben onu seviyorum, bu duygulara onunda karşılıksız kalması mümkün değil, mutlaka bir gün beni anlar” deyip, hiçbir çaba sarf etmeden işi oluruna bırakırız. Oysa ki çocukların kalbini ya da güvenini kazanmak öyle sanıldığı kadar kolay değildir. 

Çocuklarla iletişim kurmanın incelikleri vardır ve bir kere sevmediler mi, sizin doğal olmadığınızı hissettiler mi, sevgilerini kazanmak daha da güçleşir. En kötüsü de ; baştan sempati duyduğumuz çocuğa , zamanla bizim de ilgimiz azalabilir. Ve hatta sizin yoğun ilgi ve sevginize karşılık verme görevini ve sorumluluğunu çocuklarından daha fazla üzerlerinde hisseden ebeveynlerin, çocuklarını size yakınlaşma konusunda zorlamaları, çocuğunda sizden gereksiz yere biraz daha uzaklaşmasına da neden olabilir.

Çevrenizde sürekli çocuğunu “ablaya teşekkür et bakalım” , “sen de teyzeye nasıl olduğunu sor hadi” , “elinize sağlık desene” , “amcanın elini öp” uyarılarıyla itekleyen ebeveyn örnekleri hiç de az değildir.

Öncelikle çocuğumuzun başkalarının yoğun etkisinde kalmadan, kendini ortaya koymasını bir ebeveyn olarak sağlamamız gerekiyor. Aksi takdirde özellikle kişilik gelişimlerinin yoğun olarak sürdüğü ilk çocukluk ve ergenlik dönemlerinde çocuğumuzun gereksiz muhalif bir kişilik geliştirmesini gerçekleştirmiş oluruz. Hatta aslında sevgilerinin ve ilgilerinin samimiyetine inandıkları insanlara bile, sırf ilgi çekici farklı bir kimlik ortaya koymak adına olumsuz veya ilgisiz davranmaları içten bile değildir.

Peki çocuklarımızın kendilerine güvenlerini artıracak, barışçıl bir kimlik geliştirmelerine olanak sağlayacak, onun psikososyal gelişimini destekleyecek davranışlarımız neler olmalıdır.

Çocuklarımızı aşırı kontrol ve disiplin altında tutmamalıyız. Aşırı disiplin, mükemmeliyetçi davranışlar, abartılı ve dengesiz tavırlar çocukları anne-babanın sözlerine karşı pasif bir dirence iter. Bu direnç çocuğun aynı davranışları zamanla başkalarına göstermesine de sebep olabilir.

Çeşitli olaylar karşısında çocuğun da fikirlerini ifade etmesini sağlayın ve onu düşünmeye sevk edin. Bu özgüveninin artmasını da sağlayacaktır.

Çocuğun kendisini ifade etmesini kolaylaştırmak için karşılıklı olarak sizde ona kendinizi ifade edin. Sık sık karşılıklı konuşup, sohbet etmek ve duygusal paylaşımlarda bulunmak, çocuğun aile dışındaki birileriyle de zaman içinde daha kolay ve sıcak bir iletişime geçebilmesine olanak sağlayacaktır.

Çocuğunuzun sosyal ortamlarda ki arkadaşlıklarını ve girişimlerini destekleyin. Gerekmedikçe, özellikle de başkalarının gözü önünde müdahale etmeyin. Engellemeleriniz ve müdahaleleriniz onun ikili ilişkilerde pasif kalmayı tercih etmesine neden olabilir.

Çocuğunuzun aile içindeki kişilerle ve yakın akrabalarıyla olan bağını kuvvetlendirmesi için ortamlar yaratın.

Bu tip önerilerle aile içinde azami dikkat gösterilen çocuklara bile kendimizi sevdirmede, keyifli bir iletişim kurmada yine de zaman zaman zorlanabiliriz. Peki neden?

Bir çoğumuz genellikle çocukları çok sevdiğimizi ve onları anladığımızı düşünürüz.

Oysa sırf iletişim kurmak adına ; çocuk konuşurken , hatırlatma ve önerilerde bulunma, fikir yürütme, akıl verme gibi müdahalelerle aslında çocuğu dinlemeyiz. Ve aslında bir probleminden, bir duygusundan bahsetmeye çalışan bir kimseye, yargılama, yorumlama, öğüt verme gibi müdahaleler, konuşmaya çalışan kişinin susmasına ya da kendini dinlenilmemiş hissederek , küsmesine neden olur. Bu gibi müdahaleler iletişim engelleridir. Ve bu engeller özellikle de çocuklar tarafından çok çabuk algılanır.

Peki ya çocuklar kimleri sevmez?

Her türlü iyi niyetinize karşı , bir çocuğun kalbini neden bazen kazanamazsınız?

Çocukla konuşmalarınızda yetişkin olmanızın verdiği sorumluluk ve hakla; çocuğa her fırsatta ahlak dersi vermeye ve vaaza kalkışıyorsanız,

“ben olsam şunu şöyle yapardım” , “bence………” , “neden sende bunu benim yaptığım gibi yapmıyorsun” tarzında öğüt vermeye, çözüm getirmeye ve sürekli fikir vermeye çalışıyorsanız,

Konuşmalarınızda; “sen daha küçüksün” , “büyükler gibi düşünemiyorsun”, “daha çok tecrübesizsin” , “buna benzer olayları daha önce yaşamadın”, “aslında bu konuda çok yetersizsin” , gibi kendi yaşımızın büyüklüğünü, onun yaşının küçüklüğünü vurguluyorsanız,

Sürekli övüyor, ondan beklentilerinizin yüksek olduğunu hissettiriyor ve her işi mükemmel bir şekilde yapabileceği gibi aslında onu beklentiler ve sorumluluklar altına sokuyorsanız,

Davranışları ve konuşmaları hakkında onu hemen anladığını hissettirmek adına daha konuşmasını bitirmeden olayları tahmin ediyor ve teşhis ediyorsanız,

Kendini kötü hissettiği anlarda “aldırma” , “boşver” , “düzelir”, “hadi gül artık” , “neşelen biraz” gibi rahatlatma çabalarınızla , aslında kendisini anlaşılmamış hissetmesine, duygularını rahatlıkla ortaya koymasına fırsat vermiyorsanız,

Sürekli ; ”niye?” , “nasıl?” , “neden?” gibi sorularla , ilgilenmek adına onu sorguya çekiyorsanız,

Onun konuşmak istediği ama sizin sıkıcı ve gereksiz bulduğunuz konuları değiştiriyor, işi alaya vuruyor ve kendi konuşmak istediğiniz konuları konuşmaya yönlendiriyorsanız,

Çok mantıklı da olsa, kendinize ait bir fikri , bir doğruyu, ona da inandırmaya ve empoze etmeye çalışıyorsanız, çocuklar sizden uzaklaşacaktır.

Unutmayın!

Çocuklar; çevrelerinde onları gözlerinin içine bakarak dinleyen, sözünü kesmeyen, dinlediğini mimik ve jestleriyle belli eden, yargılamadan sadece seven, sevdiğini belli ederken çocuğa yaşından küçük davranmayan, bir şey öğretmeye çalışırken de ona yaşından büyük davranmayan, sakin, dengeli ve her koşulda tutarlı yetişkinlere saygı duyarlar ve severler.

Pedagog Özlem Özden Tunca

Ebeveynlerini sevmeyen çocuklar, genellikle diğer duygusal ilişkilerinde zorluklar yaşarlar. Aslında kayıtsızlıkları, kendilerini iyi hissettikleri herhangi bir arkadaşlık veya romantik ilişki kuramayacakları anlamına gelir.

Çocuklar ve ebeveynler arasındaki karşılıklı sevgi, hafife alınma eğilimindedir. Ancak, bu böyle olmamalıdır. Çünkü bazı çocuklar ebeveynlerini sevmez. Bu bir bozukluk değildir ve anormal bir mizacın kanıtı da değildir. Bu sadece bazen olan bir gerçektir.

Çocukların ebeveynlerini sevmediği fikri tam kelime anlamıyla alınmamalıdır. Gerçekten de, bir sınırlama veya eksiklik olmadıkça, çocuklar her zaman ebeveynlerine duygusal olarak bağlı olacaktır. Ancak, bazen bu duygular olumlu değildir. Aslında, bunlar nefret, küskünlük ve kayıtsızlık duyguları olabilir.

Çocuklar ebeveynlerini sevmiyor gibi görünüyorsa, bunun nedeni genellikle sevgilerinin bastırılmış veya engellenmiş olmasıdır. Bu nedenle, sevgi oradadır, ancak doğru bir şekilde tezahür ettirilmemiştir veya ifade edilmemiştir. Peki bu nasıl olur?

Yansıtma

Çocukların ebeveynlerini sevmemelerinin nedenlerinden biri yansıtma ya da aynalama olarak bilinen bir süreçten kaynaklanıyor olabilir. Bu, ebeveynler çocuklarına sevgi göstermediğinde olur. Sonuç olarak, çocuklar da ebeveynleriyle bu şekilde ilişki kurmayı öğrenirler.

Bu durumlarda, sevgi eksikliği duygusal gelişimlerini engeller veya sınırlar. Ebeveyn, bilinçli veya bilinçsiz olarak, çocuğuyla olan ilişkisini kısmen keser. Hatta çocuklarına aralarındaki bağın duygusal değil, daha pratik ve işlevsel olması gerektiği fikrini aktarırlar.

Bu tür koşullar altında, çocuk muhtemelen dünyayla duyguları aracılığıyla ilişki kurmayı öğrenmeyecektir. Aslında, aldıklarını vermeye başlarlar: Aldıkları şey kayıtsızlıktır. Bu onların önemli bir yanını kapatır. Aslında, bu tür durumlarda sevgi vardır ama baskılanmıştır.

Terk edilme seviyeleri

Çocukların ebeveynlerini sevmemelerinin bir başka nedeni de terk edilmeleridir. Terk ediliş kesin olduğunda, iki taraf arasında hiçbir bağlantı yoktur. Bu durumlarda, bazen çocuk, ortada olmayan ebeveyni idealleştirme veya reddetme eğiliminde olabilir.

Bununla birlikte, terk her zaman bir veya iki ebeveynin olmadığı anlamına gelmez. Terk etme, her iki ebeveyn de etraftayken, ancak çocukla ilgilenmediğinde de ortaya çıkabilir. Örneğin, yetiştirilmelerini üçüncü bir tarafa devredebilirler. Aynı durum, ebeveynler, çocuklarının hayatındaki önemli anlarda desteklerini sunmadıklarında da ortaya çıkar.

Bu durumlarda çocuklar, ebeveynlerinin onları en temel şekilde başarısızlığa uğrattığını hissetme eğilimindedir. Bu nedenle, ebeveynlerine güvenemeyeceklerini hissederler, güvensizlik içinde büyürler ve kendilerini onlardan uzaklaştırırlar. Zamanla, özellikle terk etme sistematik ise, bu genellikle hoşlanmama veya kayıtsızlığa dönüşür.

Ebeveynlerin kurbanları

Bazı durumlarda, çocuklar anne babalarını onların kurbanı oldukları için sevmezler. Bu genellikle istismar durumlarında ortaya çıkar. İstismar duygusal, fiziksel veya cinsel olabilir. Bu tür olaylar çocuğa büyük zarar verir. Aslında, ebeveynleri ile sağlıklı bir duygusal bağın gelişmesini engelleyen yaralar bırakırlar.

Bir çocuk babasını saldırgan biri olarak görmeyi öğrendiğinde, nefret tohumları eker. Bu örtük veya açık olabilir. Genellikle çocuklar şaşkın ve kızgın hissederler. Daha sonra, yaşlandıkça bu duygular güçlü reddedilme duygularına dönüşür. Buna ek olarak, genellikle güçlü bir suçluluk duygusu hissederler.

Bir insan, birincil bakıcıları ile sahip olduğu bağa dayanarak sevmeyi öğrenir. Aslında bir çocuğa asla çok fazla sevgi verilemez. Her gülümsemede, her sarılmada, her ilgide anne babalar hayatta ilerlemeleri için önlerini açarlar. Gerçekten de, sessizlikler, mesafeler ve kötü muamelenin bir çocuğun ilerlemesinin önündeki çok gerçek engeller olduğuna şüphe yok.